mutluluk benim için bildiğin istisna oldu.hayatımın son bir yılı o kadar mutsuzum ki anlatamam hacı osmanlar.başta neden mutsuz olduğum belliydi.bitmiş bir ilişki ardından kendimi öldürürcesine mutsuzdum.uzun zamandır ise içimde bir eksiklik bir boşluk var.insan içindeyken varlığını çok fazla çaktırmıyo ama tek başına kaldığım anda direk ortaya çıkıyo.mutsuzluk iyice çöküyo içime.hayata dair pek fazla umudum yok şu anda.istediğim şekilde gitmiyo hayat.ergen gibi konuşuyorum belki de.ama mutsuzluk insana yapıştımı terk etmesi imkansız gözüküyo resmen.okul hayatım boktan.aşk hayatım daha boktan iyice sarpa sarmış durumdayım.hayatında en değer verdiği kişilerden birini olduğumu söyleyen insanın o kadar da doğruyu söylemediğini düşünüyorum uzun zamandır ve bu gerçekten canımı sıkıyo.benim hayatımda en çok değer verdiğim insan ise belki de ömrünün sonuna kadar bana güvenmeyecek durumda.kendisi aynı zamanda beni dünyada en iyi tanıyan tek insan ve yıllardır kendisinden inanılmaz derecede geri dönülmicek şekilde hoşlanıyorum hatta neredeyse aşığım.zoru,olmayacak bir şeyi seçip,olmuş gibi hayal kurmayı sonrasında gerçek hayata dönüp gerçek olmayacağını görüp üzülmeyi ve acı çekmeyi gerçekten seviyorum sanırım.bilerek ve isteyerek üzülmeyi seçtiğimi düşünmeye başladım.

hayatımda değişiklikler yapmam lazım.adam gibi radikal kararlar almam gerekiyo.beni üzen şeyleri ve kişileri çıkarmam lazım hayatımdan.ama sevdğim ve değer verdğim kişiler beni üzseler bile hayatımdan çıkarmak istemiyorum.dedim ya bilerek üzülmeyi seçiyoruım.